Een herdenkingsreportage in Arnhem – In 2019 was Sanne draagmoeder voor twee geweldige vaders. Zoontje Jeppe was méér dan gewenst en enorm geliefd. Na zes maanden sloeg echter het noodlot toe. Jeppe overleed plotseling. Er waren wel vermoedens dat er qua gezondheid iets niet helemaal goed zat, maar zijn overlijden had niemand zien aankomen. Na veel onderzoeken bleek er sprake te zijn van een zeldzame afwijking, die je krijgt doordat zowel de moeder als de vader drager zijn van een genetisch ‘defect’. Dat je drager bent is al een héle kleine kans, dat je dat beiden bent nog veel kleiner. Eén op zoveelduizend. Eén. En die ene, dat waren zij.

Adoptieboom

Hoewel Jeppe natuurlijk bij zijn vaders woonde (en bij hen in de buurt een mooi plekje heeft gekregen), verloor ook Sanne haar zoon. En ook zij had behoefte aan een plek om te herdenken, om Jeppe dichtbij te voelen. Ze adopteerde een boom op het Nationaal Verstrooiterrein Delhuyzen. Een prachtige berk met twee stammen stevig in de grond en een derde stam vertakt uit één van de stammen in de grond. Heel passend bij de gezinssituatie.

Onlangs mocht ik met Sanne mee naar de boom van Jeppe. Ik wilde graag vastleggen wat troost voor iemand kan betekenen. Troost is zó persoonlijk. Mensen halen dit uit zoveel zaken. Tastbare zaken of juist rituelen. Door thuis een altaartje te bouwen of een herinneringskast, door de kamer van je kind te laten zoals deze was of gewoon door je neus in die ene lievelingstrui te steken. Door het bezoeken van een graf, een plek met veel herinneringen of -in dit geval- het bezoeken van een boom. En natuurlijk door het vieren en gedenken van specifieke data zoals verjaar- en sterfdagen.

Verdriet delen

Ik vond het heel bijzonder dat ik met haar mee mocht. Want je verdriet delen, dat vinden veel mensen maar eng of veel te intiem. Maar wat was dit bijzonder, hartverscheurend en mooi. Het verdriet en de liefde, hoe Sanne tot rust kwam. Het lieveheersbeestje dat nog even voorbij kwam (de symboliek van een lieveheersbeestje is heel treffend, zoek maar eens op). En zoals Sanne achteraf zei: dat jij hierbij was, was ook al een vorm van troost. Sanne heeft inmiddels een mooi boekje met de foto’s, waarmee het verhaal van Jeppe nog weer completer is geworden. Hoewel, compleet. Het had natuurlijk héél anders moeten lopen.

Ik ben blij dat ik een klein stukje met haar mee mocht lopen op haar pad. En extra blij dat ik deze foto’s van deze indrukwekkende herdenkingsreportage in Arnhem ook met de wereld mag delen.

Waar haal jij troost uit? Of op welke manier herdenk jij jouw dierbare?

En heb je er weleens over nagedacht om dit vast te laten leggen? Fotografie van afscheid en verlies hoeft niet te stoppen bij de uitvaart. Ook daarna zijn er nog mogelijkheden die volgens mij héél veel meerwaarde kunnen bieden. Interesse in de mogelijkheden? Ik sta voor heel veel open, neem gerust eens contact op, ik denk graag mee!