Soms begint een verhaal op een onverwachte plek. In dit geval: een pannenkoekenavond met vrienden. Geen werksetting, geen netwerkbijeenkomst. Gewoon een gezellige avond waarbij ik met een groep mensen in gesprek raakte over afscheidsfotografie. Hoe dat eruit kan zien, waarom mensen daarvoor kiezen – of juist niet.
Een paar weken later werd ik gebeld. “Weet je nog dat gesprek bij die pannenkoekenmeet? Mijn man is overleden… Ik wil graag dat jij er bij bent om te fotograferen.”
Een afscheid voor Peter
Peter overleed veel te jong. Zijn partner, met wie ik die avond had gesproken, wilde graag een afscheid dat bij hem paste. Geen traditionele bloemen, maar bloemen van brooddeeg – een knipoog naar zijn werk als bakker. Geen rouwcentrum voor de nazit, maar een spellencafé en Brabantse worstenbroodjes. Persoonlijk, warm en precies goed.
De crematie vond plaats in Crematorium Tilburg, in aula Aurora. Ik mocht het vertrek vanaf het uitvaartcentrum fotograferen, de dienst in de aula, en een deel van de bijeenkomst erna. De nabestaanden kozen ervoor om niet bij de ovenruimte aanwezig te zijn – ook dat is een persoonlijke keuze.
Achteraf
Er is een prachtig album gemaakt van de dag. Super persoonlijk met op de voorkant een regel uit het gedicht dat op de trouw- en rouwkaart stond.
En ik denk nog regelmatig terug aan dat telefoontje, en aan hoe anders het had gelopen als dat gesprek over afscheidsfotografie er niet was geweest.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.
Waarom een fotograaf bij een crematie?
Niet iedereen denkt aan foto’s bij een afscheid. Maar de foto’s van zo’n dag kunnen later van grote waarde zijn. Omdat je zelf niet alles meemaakt. Omdat het helpt om terug te kijken. En omdat er soms kleine momenten zijn – een blik, een hand, een straal zonlicht – die je anders zou vergeten.
Wil je meer weten over wat ik doe als afscheidsfotograaf? Of gewoon even praten over hoe dat eruit kan zien?
Stuur me gerust een bericht.
