HET VERHAAL ACHTER DE FOTO – De allereerste keer dat ik foto’s van een begrafenis maakte was in 2013. Na een kort ziekbed overleed Jacob. Een goede vriend van mij én van veel van mijn vrienden. Hij ging te jong, veel te jong en de periode rondom zijn overlijden was rauw en mooi tegelijkertijd. We deelden online herinneringen met elkaar en voelden ons verbonden. Tegelijkertijd voelde ik me ook heel machteloos. Want wat kun je nou echt doen voor nabestaanden, behalve mooie woorden delen.
Zou ik foto’s kunnen maken van een begrafenis?
Toen de rouwkaart op de mat viel, verscheen er achterin mijn hoofd een stemmetje “zou ik in staat zijn om foto’s te maken van een begrafenis?”. Ik weet eigenlijk niet meer of ik dat uiteindelijk zelf heb voorgesteld of dat ik gevraagd werd, maar ik heb inderdaad de foto’s van de begrafenis gemaakt. Vooraf spraken we af dat ik tijdens de dienst niet zou fotograferen, zodat ik zelf ook afscheid kon nemen. Wat ik juist wel zou fotograferen was het laten zakken van de kist. De weduwe van Jacob wilde hier zelf niet bij aanwezig zijn, maar wilde dit wel graag terug kunnen zien op een moment dat ze er aan toe zou zijn.
Loeizenuwachtig
De uitvaart was prachtig. De afscheidsdienst vond plaats in de Marekerk in de Meern met aansluitend de begrafenis op de protestantse begraafplaats daar vlak naast. Ikzelf was loeizenuwachtig en het was heel heftig om zoveel van mijn vrienden zo verdrietig te zien en daar dan tussen te lopen met een camera. Maar van alle kanten werden me bemoedigende glimlachjes toegeworpen en sommige mensen kwamen vertellen hoe fijn ze het vonden dat ik dit deed. En wat wás het fijn. Het zijn de moeilijkste, maar ook de meest dankbare foto’s die ik tot dan toe gemaakt had.
Bovenstaande foto van het zakken van de kist is één van mijn lievelingsfoto’s. Er is niet eens zo heel veel op te zien, maar de pakken, de touwen, de krachtige handen. Vrienden die voor het allerlaatst iets concreets voor hun vriend konden doen, hem voorzichtig laten zakken op zijn laatste rustplaats. Ik vond het prachtig en krachtig.
Afscheidsfotograaf
Met het maken van deze foto begon er iets te kriebelen. Ik wilde dit vaker. De dood is onlosmakelijk met het leven verbonden. We gaan allemaal dierbaren verliezen, we gaan uiteindelijk allemaal zelf dood. We besteden aandacht aan een mooi afscheid en ik zag bij deze reportage hoe waardevol en troostend foto’s kunnen zijn. Afscheidsfotografie past bij mij. Inmiddels heb ik al veel vaker mooie reportages mogen afleveren en heb mezelf gespecialiseerd in als afscheidsfotograaf. Mijn missie is dat we de dood niet langer als taboe behandelen, maar accepteren dat het bij het leven hoort. En dat we beseffen dat de periode rondom een overlijden het óók waard is om te herinneren en dat het je enorm kan helpen in je rouwproces.
Ik had Jacob graag nog hier gehad, maar ik ben zo blij dat hij ervoor zorgde dat dit op mijn pad kwam. Hij wees me de weg.
